Marianne* (37) was achttien jaar samen met haar man, maar ligt nu in scheiding. De coronacrisis opende haar de ogen. “In de lockdown realiseerde ik me ineens dat ik niet oud wilde worden met hem. Hoewel we gelukkig allebei konden blijven werken omdat we beiden een cruciaal beroep hebben, besefte ik plotseling dat ik gillend gek zou worden als we samen thuis zouden moeten zitten. Het was in de avonduren en weekenden al te veel. Ik kwam erachter dat we onwijs langs elkaar heen leefden. Normaal deden we ieder ons eigen ding, door corona kon dat niet meer en zaten we met elkaar opgescheept.” Dat bleek geen succes. Irritaties en verschillen werden uitvergroot. “Hij was bijvoorbeeld tegen testen, vond het hele virus maar onzin en opgeblazen, terwijl ik in de zorg werk en heel serieus met de maatregelen omging.”
Al achttien jaar in lockdown
Ook viel Marianne plots op dat ze toch wel heel anders in het leven staan. “Hij liet zich meezuigen in een negatieve spiraal, terwijl ik juist de positieve dingen zag, nieuwe hobby’s ging oppakken en er het beste van probeerde te maken. Ik merkte dat ik heel outgoing ben, terwijl hij eigenlijk al achttien jaar in lockdown zit. Voor hem veranderde er niet veel. Ik dacht: straks zijn we met pensioen en dan wordt dit mijn leven. Dan worden wij die mensen die elkaar niets meer te melden hebben die je soms ziet zitten in restaurants. Ik schrok me dood van dat toekomstbeeld.”
Scheidingspiek verwacht: zo voorkom je dat je relatie sneuvelt in coronatijd
Wegwezen, dacht ze. Een paar keer kaartte ze aan dat ze niet gelukkig was, maar haar man wuifde dat weg met de verwachting dat het na corona wel weer beter zou gaan. “Ik voelde het juist andersom: deze tijd brengt je ware aard naar boven. Als nu blijkt dat je niets met elkaar kunt, denk ik dat het op de lange termijn ook niets gaat worden.” Uiteindelijk hakte ze de knoop door en verbrak ze de relatie. Een opluchting, zegt ze, al wonen ze nog wel onder één dak. “Door corona kun je niet zo makkelijk even bij iemand anders intrekken. Ik ben hard op zoek naar een huis, en in de tussentijd proberen we elkaar zo veel mogelijk te ontlopen.”
‘Hoeveel films kun je kijken?’
Ook de relatie van Suzan* (54) bleek niet bestand tegen diverse lockdowns en beperkingen. Niet eens omdat ze veel op elkaars lip zaten, want Suzan en haar vriend woonden niet samen en hebben ieder hun eigen gezin. Ze zagen elkaar vooral in de weekenden. Toch deed de coronacrisis hun relatie geen goed. “We moesten zoeken naar mogelijkheden om leuke dingen te blijven doen. Normaal gingen we regelmatig naar de film of uit eten, doordeweeks keken we er dan echt naar uit om elkaar weer te zien. Nu zaten we hele avonden thuis op de bank. Vreselijk saai. Hoeveel films kun je kijken op een avond? Ik kijk al niet graag tv, ik vond er niets aan.”
Lees ook:
Nieuw seizoen All You Need bomvol ‘coronabreuken’
Zonder afleiding werd pijnlijk duidelijk dat ze elkaar weinig te vertellen hadden. De irritaties en ergernissen namen toe, het gevoel van verbondenheid raakte steeds meer op de achtergrond. Wat ook niet hielp, was dat ze aanvankelijk van mening verschilden over het nut van de maatregelen. “Ik stond er gelijk al niet achter. Niet dat ik een corona-ontkenner ben, ik hield me er ook wel aan, maar ik had er veel moeite mee om ze te accepteren. Hij stond daar anders in. Dat botste. Later, toen hij de maatregelen ook zat werd, waren we het vaker eens, maar toen had de negatieve sfeer al de overhand. Het was moeilijk om de positieve dingen te blijven zien.”
Geen mooie plannen meer
Suzan had steeds minder behoefte om haar vriend te zien. “Ik keek er niet naar uit om wéér een avond op de bank te zitten, ik bleef liever thuis. Er was sowieso niets meer om naar uit te kijken. We konden geen mooie plannen maken samen, er was gewoon geen perspectief. Niet in de wereld, en ook niet in onze relatie. Het samen dromen stopte.” Zonder corona waren ze waarschijnlijk op den duur ook wel uit elkaar gegaan, denkt Suzan, maar corona heeft het proces flink versneld. “Als je relatie in de basis goed is kun je alle stormen doorstaan, maar de basis bleek bij ons niet sterk genoeg te zijn.”