Ze werd geboren als Beulah Enser in Rotterdam, maar woont al jaren in Zaandam. Ze is beter bekend onder haar artiestennaam: Miss Beulah. Klein van stuk, maar gezegend met een dijk van een stem. Hoé goed ze kan zingen was onlangs nog te horen tijdens haar optreden in het Tolhuys in het kader van Zingen aan de Zaan.
Zaandam
Als kind zong ze graag. Als tiener deed ze, vaak succesvol, mee aan talentenjachten. Ze trad op in binnen- en buitenland, maar de grote doorbraak laat nog op zich wachten. Miss Beulah geeft de moed echter niet op.
Ze is aangeschoven bij het pannenkoekenrestaurant op de Zaanse Schans. ,,Hier kom ik vaker. Ik woon vlakbij. Ik kwam in Zaandam wonen rond mijn twintigste. Omdat mijn toenmalige vriend hier woonde. Toen er een einde kwam aan die relatie had ik terug kunnen keren naar Rotterdam, maar dat deed ik dus niet. Ik woon hier enorm naar mijn zin, het voelt elke dag weer een beetje alsof ik op vakantie ben.”
In Rotterdam werd ze geboren. Een Surinaams gezin (‘Maar ik ben maar een keer in Suriname geweest’) waarin ze de op een na jongste was van negen kinderen. ,,Mijn ouders waren beschermend en erg bezig met onze toekomst. Ik heb een hele fijne jeugd gehad.” Dat beschermende zorgde er ook voor dat haar ouders haar zangavonturen beteugelden. ,,Ze stonden er op dat ik mijn school afmaakte. Dat was het belangrijkst. Soms denk ik wel eens, wat zou er gebeurd zijn als ik toen vol voor de muziek had kunnen kiezen. Misschien was ik dan nu bekender geweest.” Maar lachend voegt ze er aan toe: ,,Maar ja, misschien was ik dan ook op mijn 27ste overleden aan een overdosis heroïne.”
Tussen haar twintigste en dertigste bood het leven haar zeker niet alleen maar fijne dingen. ,,Ik kreeg een longziekte, sarcoïdose. Ook Willem-Alexander had die ziekte. Dat was een heftige tijd. De ziekte tastte mijn ogen aan en ik heb jarenlang prednison moeten slikken en oogdruppels moeten gebruiken. Wel ben ik altijd door blijven zingen, dat kon gelukkig. Ik ben bovendien eigenlijk altijd positief en optimistisch, dat helpt.”
Hippo Brothers
Vervolgens kwam na twaalf jaar een einde aan haar relatie en overleed een aantal jaren later haar nieuwe vriend aan een hartaanval op straat. ,,In diezelfde periode overleed ook mijn vader. Het was een pittige tijd. Maar ik ben een doorzetter, en ben dus doorgegaan zo goed en kwaad als het soms ging.”
Daarbij geholpen door de muziek. Terwijl ze diverse baantjes had in de bank- en verkeringswereld, bleef de muziek – de misschien wel enige – stabiele factor in haar leven. ,,Het leven is minder leuk zonder muziek.” Ze zong in diverse bands, zoals Sjook, Spinning Wheel en The Hippo Brothers featuring Miss Beulah. Met die laatste band hoopt ze nu alsnog de regio te ontstijgen. ,,We hebben een eigen geluid, denk ik. Muziek in een hokje stoppen is nooit makkelijk en ook niet fijn om te doen trouwens. Maar het ligt in de buurt van jazz en soul. Northern soul om iets preciezer te zijn.” Ze spelen eigen nummers en covers die ze voorzien van een nieuw jasje.
Podium
Om Miss Beulah kun je bovendien niet heen. Al is het soms even zoeken als er geen podium aanwezig is bij een optreden. De zangeres meet namelijk slechts 1,43 meter. ,,Daarom wil ik altijd op een podium staan. Met hoge hakken uiteraard. Als ik zonder podium ergens moet optreden en ik begin te zingen, zie je mensen verbaasd kijken. Zo van: wie heeft er een cd opgezet, haha.” Ze besteedt altijd veel aandacht aan haar kleding. ,,Ik vind dat je als zangeres moet opvallen. Dus probeer ik altijd opvallende kleding te dragen die blijft hangen.” Hoe extravert ze ook is op het podium, zodra een optreden is afgelopen zit ze liefst ergens rustig in een hoekje. ,,Misschien is de zangeres Miss Beulah wel een soort van alter ego van me. Zoals ik al vertelde groeiden ik en mijn broertjes en zusjes erg beschermd op. We hoefden nooit van ons af te bijten. Dat zit dus ook niet in mijn karakter. Mijn inmiddels overleden broer Hein was een erg talentvolle voetballer. Die heeft het ook net niet gered. Hij was een vriend van Hugo Borst, die veel over hem geschreven heeft. Maar ook hij was misschien net iets te lief en niet onverbiddelijk genoeg om echt door te breken.”
Doorbraak
Maar ze koestert nog altijd hoop dat er nog eens een doorbraak komt. Met een knipoog: ,,Soms zie ik zangers of zangeressen optreden bij De Wereld Draait Door en denk ik: wie heeft die ‘genaaid’ om daar te mogen staan.” Weer serieus: ,,Er zijn er echt bij die minder goed zingen dan ik. Maar goed, het heeft geen nut daar te lang bij stil te staan. Meedoen aan een talentenjacht? Nee, dat is niets voor mij.” Ze overwoog het overigens wel een tijdje. ,,Maar Marcel Kapteijn, een vriend van me en de zanger van Ten Sharp, zei toen tegen me: niet doen! Muziek kan volgens hem nooit een wedstrijd zijn. En daar heeft hij gelijk in, vind ik.”
Dus volgt ze haar eigen weg. Moeder van een zoon van dertien en nog altijd een baantje erbij. ,,Maar ik hoop nog steeds ooit vol voor de muziek te kunnen gaan.”
Buiten het zingen in de band, is ze ook solo te boeken. En presenteert ze regelmatig karaoke-avonden in een bar op het Leidseplein. Daarbij zorgt ze altijd zelf voor een goede installatie en dito geluidsman. ,,Je optreden en het geluid; dat zijn je visitekaartjes. Dus neem ik daar nooit risico’s mee. Dat moet goed zitten.” Lachend sluit ze af met een bondige samenvatting van zichzelf: ,,Ik ben een kleintje, maar wel eentje waar veel geluid uit komt.”
